ကန္႔လန္႔ကာ
ေနာက္ကြယ္က ဘ၀ေတြ
သိရ္ (ေအးသာယာ)
ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ အကူး ေဆာင္းလယ္ ရက္တစ္ရက္ရဲ႕ ေန႔လည္ခင္း အလုပ္ အားလပ္ခ်ိန္ ေလးမွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ တစ္စုနဲ႔ ခမ္းလီ ေရႊဆိုင္ အနီးနားက လမ္းေဘး ကေဖးဆိုင္ တစ္ဆိုင္ ထုိင္ျဖစ္ၾကတယ္။
ေတာင္ေပၚ ေဆာင္းရက္ေတြ မကုန္ ႏုိင္ေသးတာမို႔ အခ်မ္းေျပ မီးထိုင္လွံဳရင္း၊ လက္ဘက္ရည္ ထုိင္ေသာက္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ဟိုိဟုိဒီဒီ အဓိပၸါယ္ မဲ့ လိုက္ၾကည့္ေနရင္း၊ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္း တစ္ခု သြားေတြ႔ရတယ္။ ခမ္းလီ ေရႊ ဆိုင္ ေျမာက္ဘက္ျခမး္ လမ္းၾကားေလးထဲက အိမ္ေတြဟာ ငွက္ေပ်ာသီး မွည့္ေတြ၊ စားၾကြင္းစားက်န္ ေတြကို ၿခံတံခါး သံတုိင္ေတြမွာ ခ်ိတ္ထားေလ့ ရွိသလုိ၊ တခ်ဳိ႕ အိမ္ေတြက လမ္းေဘးမွာတင္ စြန္႔ပံုထားေလ့ ရွိတာကိုး။ ခပ္လွမ္းလွမ္း အိမ္တစ္အိမ္ ေရွ႕မွာ စြန္႔ပံုထားတဲ့ ထမင္းက်န္ စားစာ အပံုေလးကို ေခြးေလး တစ္ေကာင္၊ လာနမ္းလိုက္ ထြက္သြားလုိက္၊ ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္ လာနမ္းလိုက္ ထြက္သြားလိုက္ နဲ႔ လမ္းေဘး ေခြးေတြ ဇီဇာေၾကာင္ပံုကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ဘာရယ္ မဟုတ္ ထုိင္ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးေနမိတယ္။ အမွတ္တမဲ့ ပါပဲ။ စကားေျပာေနရင္း ေရေႏြးငွဲ႔ရင္း၊ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ နဲ႔ ထမင္းပံု ကိစၥကို ေမ့ေလာက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူ႔မွ မၾကည့္ဘဲ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ထဲကို အဲဒီ ထမင္းသိုးေတြ ကဲ့ယူ သပ္ထည့္ လိုက္ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတယ္။ လူက အရူး မဟုတ္ပါဘူး။ လူေကာင္းပါပဲ ။။
စိတ္၀င္စားလို႔ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ကုရင္မ ေရထြက္ကိုသြားတဲ့ လိုင္းကားဂိတ္နားက ဓါတ္တိုင္ေအာက္နားေလးမွာ ရွိတဲ့ က်န္ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ကို ထမင္းသြားေကၽြးေနတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ခရီးသြားရင္း စရိတ္ျပတ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အထုပ္အပိုးေတြကို ခ်ရင္း ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေခါင္းမေဖၚတမ္းစားတယ္။ အေဖ ကိုယ္တုိင္ကလည္း စားျပေနေတာ့ လိုက္စားတာေပါ့။ အေဖကေတာ့ ၀ယ္လာတာလို႔ လိမ္ေကၽြးတာလားေတာ့ မသိဘူး။
ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္နင့္သြားတယ္။ သားသမီး တိုင္း အတြက္ မိဘေတြဟာ သူရဲေကာင္း ေတြပါပဲတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ အတြက္ သနားသြားၿပီး မသိမသာေလး ပိုက္ဆံသြားလွဴေတာ့ ထိုသူက-
“ကၽြန္ေတာ္ သူေတာင္းစား မဟုတ္ပါဘူး..”
တဲ့ေလ။
အခုလို ေခြးေတာင္ မစားတဲ့ ထမင္းသိုးကို စားေနရတဲ့ မိသားစုေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေနၿပီလဲ။ လူေတြ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားမဲ့ ကုန္လဲ ဆိုတာ ေတြးေတာရင္း……..
သိရ္ (ေအးသာယာ)
+++
No comments:
Post a Comment